تحلیل علم غیب پیامبر و امام از دیدگاه قرآن و عترت

اطلاعات غیبی اطلاعاتی هستند که از طریق حواس بدست نیامده باشند. غیب به طور کلی به مطلق و نسبی تقسیم می شود و غیب مطلق آن است که با حواس آدمی نمی گنجد. مفهوم ایمان به غیب ، ایمان به عالم ماوراءالطبیه است . که در محدوده حواس آدمی نمی گنجد. پیامبران و امامان (ع) دارای علم غیب هستند. علم غیب پیامبر اسلام و امامان از سایر پیامبران بیشتر است . علم غیب پیامبر و امام مانند علم خداوند ذاتی نیست و این علم را خداوند به آنها موهبت کرده است . علم غیب پیامبر و امام مطلق نیست بلکه طبق نص قرآن کریم محدودیتهایی دارد. بسیاری از علوم غیبی پیامبر و امامان (ع) بالفعل است و برخی از علوم آنها نیز اداری است . یعنی اگر می خواستند خدا آگاه می کرد. زبان روایات و به تبع دیدگاه علما درباره علم غیب پیامبر و امام (ع) یکسان نیست ، گروهی علم امام را ارادی و محدود و گروهی علم امام را نامحدود و حضوری می دانند. بر طبق نصوص وارده و روایات تاریخی (بنا به معتبر بودن آنها) علی (ع) و امام حسین (ع) از زمان شهادت خود اطلاع تفصیلی داشته اند ولی در مورد سایر امامان می توان گفت اطلاع اجمالی داشته اند ولی اطلاع تفصیلی آنها مورد اختلاف است . بر اساس یک دیدگاه امامانی که با خوردن سم از دنیا رفته اند هنگام خوردن سم نه توجه نفس داشتند و نه اراده آگاهی یافتن از وجود سم داشته اند. ولی اگر میخواستند به اذن خداوند آگاه می شدند. امکان آگاهی از غیب برای انسانها (غیر پیامبر و امام) نیز وجود دارد. علم ائمه به احکام دین و شریعت عقلا واجب است ولی علم آنها به امور غیبی عقلا واجب نیست . در این پژوهش در مراجعه مستقیم به قرآن و روایات استفاده شده و دیدگاه علما مورد استفاده و نقد قرار گرفته است .